Rozdział III

    Ash Dale nie zmieniło się pod względem obyczajów i wyglądu. Szkoła w centrum nadal stała sama, omijano ją chyba tylko ze względu na tradycję. Wschód wciąż przypominał Zachód, obie placówki rywalizowały ze sobą. Wyczułam znikomą liczbę ludzi, kiedyś kilkunastu przedstawicieli tej rasy przechadzało się po ulicach miasteczka, a teraz ledwie pięcioro. Czyżby Rada postanowiła wyrzucić nieświadomych? Antonio na pewno nie był zadowolony, odebrali mu jedzenie i musiał sprowadzać je spoza miasta.

    Kiedy zapukałam do domu Juliana, jego matka powiedziała, że się wyprowadził. Szczerze? Otworzyłam usta ze zdziwienia. Julian Fox? Ten Julian Fox wyprowadził się z rodzinnego domu? Nie zrobił tego przez ponad pół wieku i nagle postanowił, że kupi sobie dom? Pokręciłam głową, ale poprosiłam o adres, a następnie, nie puszczając ręki Key, przespacerowałam się w danym kierunku.

    Minęliśmy Romilię oraz Maximiliana, prowadzących za rączkę rudowłosą dziewczynkę. Z tego, co szybko wyciągnęłam z głowy kobiety, dowiedziałam się, iż dziecko ma pięć lat i jest ich. W sensie, że są jego rodzicami. Dodatkowo Romilia tęskniła za bratem. Ach, gdyby wiedziała, że to on doprowadził ją do Valentine'a tamtego dnia! Ale zapłacono mi za usunięcie tego wspomnienia, więc nikt nie musiał wiedzieć.

    Stojąc już przed domem zmiennokształtnego, wyczuwałam nie tylko jego zapach, lecz również kota i wampira. Doskonale wiedziałam, kto ukrywał się za tymi murami oraz kto jest gościem, a kto współwłaścicielem.

    Razem z Key przeszliśmy trzy schodki. Zapukałam do drzwi, wystukując melodyjkę. Brzmiało to tak... ciepło. Co z tego, że wybrałam akurat marsz pogrzebowy? To i tak brzmiało lepiej od zwykłego pukania. Key najwyraźniej nie podzielał mojego entuzjazmu, ponieważ patrzył spod przymrużonych powiek. Chciałam się cofnąć, dzieciak za bardzo mnie rozstrajał.

    Drzwi otworzył osobnik płci męskiej (nie to, żebym oczekiwała jakiejś panny). Był wysoki, jego oczy pobłyskiwały wampirzym złotem. Zapach trawy wypełnił mi nos. Chłopak przeczesał dłonią ciemne włosy, po czym oparł się niedbale o framugę, krzyżując ręce na piersi i gniotąc tym samym białą koszulę.

    – Ohoho, kogoż ja tu widzę! - zaśmiał się złotooki, wykrzywiając usta w niezadowoleniu.

    – Nie cieszysz się na mój widok, del Canto? – zapytałam, unosząc prawą brew. – A ja myślałam, że tęskniłeś!

    – Po tym jak mnie ugryzłaś i zostawiłaś oszołomionego w korytarzu? – Podrapał się po brodzie. – Nie, wątpię, by ktokolwiek tęsknił za twoimi kłami.

    – Zazdrościsz, bo są ładniejsze i ostrzejsze.

    – Nie dziwię się! Oszczędzałaś je tyle lat, pijąc krew przez słomkę, że teraz zapewne są jak dwa diamenty. – Na twarzy miał wyraz dezaprobaty, zbyłam go jednak machnięciem ręki.

    – Nikt nie kazał ci pić krwi podczas zabawy z tymi biednymi dziewczynami – rzuciłam, tracąc swój przyjazny, ironiczny uśmieszek.

    - Aktualnie to ty śmierdzisz tu krwią. – Antonio pochylił się, by zrównać swoją twarz z moją. – Czyżby twoja ludzka zabaweczka nie wystarczyła i musiałaś sama się pogryźć?

    Po słowach „ludzka zabaweczka” coś we mnie pękło. Słyszałam te wszystkie plotki. Twierdzono, że kupiłam Key (tak, dokładnie, kupiłam jak niewolnika) po to, aby go wykorzystywać. Z początku moje intencje najczystsze nie były, z tym się zgodzę. Chciałam tych oczu, lazurowych oczu, w których odbijało się paryskie niebo. Niemniej nigdy nie zamierzałam go gryźć. Pachniał zbyt pięknie. Gdybym wbiła kły w tę delikatną szyjkę, nie powstrzymałabym się i go zabiła. A wtedy oczy również by zamarły i straciłyby blask. Z czasem jednak polubiłam przebywanie w obecności Key. Bez niego wszystko wydawało się puste i wyobcowane.

    Kiedy więc Antonio oświadczył, iż wierzy plotkom, coś we mnie pękło. To było jak zapalnik. Wystarczył moment, a już znalazłam się w powietrzu, trzymając ciemnowłosego wampira za szyję, unosząc się dobrych kilkadziesiąt centymetrów nad ziemią. W ten sposób zabić go nie mogłam, bo przecież nie potrzebował tlenu do życia, lecz grzebiąc w cudzych głowach, można się wiele dowiedzieć, chociażby o lęku wysokości.

    Wystarczyła sekunda, aby podłączyć się do myśli i wspomnień nieświadomego wampira. Potem szukało się czegoś w rodzaju ciemnej nici, a ona prowadziła do strachów i lęków. Kolejny fragment sekundy przeznaczamy na wybranie odpowiedniej formy, a następnie przechodzimy do czynów.

    Wyczuwałam niepokój pomieszany ze zdziwieniem. Świetnie, widział, jak zabijam dwoje ludzi i zachowuje spokój, a teraz, kiedy „przekomarzam się ze swoim przyjacielem”, robi halo. Niewielkie, ale jednak.

    Wyczułam zbliżającego się lisa wraz z kotem i wbrew swoim chęciom odstawiłam go na ziemię. Zmierzyłam go wzrokiem wyrażającym coś w rodzaju odrazy. Najwyraźniej miał moje zdanie gdzieś (tak jak chyba wszystkich prócz Juliana), więc przestałam się męczyć. Wolałam pozostać w obojętności.

    Blond czupryna i zielono-złote, lekko skośne, podkreślone makijażem oczy pojawiły się tuż po tym. Znajome, azjatyckie rysy chłopaka nie zmieniły się przez tyle lat (nie to, żebym narzekała na zmarszczki). To był ten sam Julian, którego poznałam podczas rozpaczy i tęsknoty. To on sprawił, że zaczęłam znów wierzyć w to, że nie jestem przeżarta przez zło aż do serca. Nigdy nie potrafił wymyślać sentencji, a nawet jeśli - nie miało to sensu. Moje serce bowiem od dawna wiedziało, że jego właścicielka jest potworem, a ono za chwilę może stanąć i zasnąć, jeśli nie dam mu krwi do pompowania. W praktyce więc narząd ten był równie „zły” co ja.

    – Elisabeth. – przywitał mnie miękki, zdziwiony, niemniej uradowany głos oraz ściągnięte brwi. Jednak chłopak nawet teraz wyglądał oszałamiająco. Niejedna dziewczyna zazdrościła Nickowi mężczyzny. Podejrzewałam, że był nie tylko troskliwy i kochany, ale i romantyczny.

    – Elisabeth? – Zza pleców Juliana wyłoniła się nieco wyższa postać o kasztanowych włosach. Ten jednak oczy całkiem miał złote. Nie dość, że płynęła w nim krew zmiennokształtnych, to jeszcze odziedziczył moc po matce czarownicy. – A co ty tutaj robisz?

    Mogłoby się wydawać, że to on dominował w związku, lecz prawda okazywała się zupełnie inna, bowiem Nicodemus Young od jakiś dwudziestu lat widniał pod numerem jeden na liście „Najsłodszy mieszkaniec Ash Dale”. To Julian, z pozoru delikatny, prowadził ich uczucia do przodu.

    – Cześć – rzuciłam, zaczesując za ucho krótkie, kręcone włosy. Z marnym skutkiem – po chwili znów ocierały się o policzki.

    Obok stanął Key. Gdybym porównywała swój wygląd do jego, powiedziałabym, że wygląda dojrzalej oraz starzej, jakby te cztery zimy ze mną dodały mu dwa razy więcej lat niż powinny. Chociaż... Nie, to niemożliwe, daty w gazetach, telefonach i telewizji nie kłamią, nie zatraciłam się aż tak bardzo w czasie. Ale wracając do Key – chłopiec przypominał teraz szesnasto-, siedemnastolatka, nie trzynastoletniego chłopca, który bał się burzy i kazał zapalać świecę. Często chodził do łazienki po patrzeniu na płonący knot.

    – O, widzę, że przyprowadziłaś również gościa. – Jul za każdym razem potrafił w odpowiednim momencie (i odpowiednim słowem) przerwać niezręczną ciszę. Wiedział, co Nick oraz Antonio myślą o Key, tylko on jeden był przekonany o mojej niewinności.

    – A to jest Key – przedstawiłam chłopca, a ten uniósł rękę i pomachał nią, uśmiechając się nieśmiało. – Mieszka ze mną od czterech lat.

    – Nie złapała cię jeszcze ludzka policja? – Antonio najwyraźniej bawił się w najlepsze. Zmierzyłam go nienawistnym wzrokiem.

    – Rada nadal nie wyrwała ci kłów? -– „odszczekałam”, krzywiąc się.

    – Dobry Boże, całe szczęście – odetchnął na głos Nick. – Już myślałem, że ktoś porwał Lisę, to wszystko przez ten delikatny ton. Teraz widzę, że to ona we własnej osobie.

    – Nikomu nie oddam płaszcza – burknęłam, owijając się lejącym materiałem. Nie rozstawałam się z nim ani na chwilę. Jedyną osobą, która miała go na sobie, był Key i to w dzień, kiedy go znalazłam.

    – Lisa, krwawisz, wiesz? – zagadnął Julian, wołając ich do środka machnięciem ręki.

    Spojrzałam na swój brzuch. Długie, precyzyjne rozcięcie, o którym już zapomniałam. Bolało tylko wtedy, gdy się zginałam, ale z rany wciąż sączyła się krew. Jeśli mi jej zabraknie...

    – Chodź ze mną – oznajmił, chwytając mnie za ramię, jakby wiedział, że dobrowolnie nie mam zamiaru nigdzie iść. - Nick, zajmij się Key, zrób mu kakao i poczęstuj ciastkami.

    – Tak jest.

    Zmiennokształtny pociągnął mnie na górę, w stronę jednego z trzech pomieszczeń. Okazał się sypialnią jego oraz Nicka. Tego zapachu nie da się zamaskować za pomocą świeczek zapachowych czy odświeżacza powietrza.

    – Siadaj na łóżku – rozkazał, grzebiąc w szafce.

    – Jeszcze czego! Kto wie, co na nim robiliście, nie chcę tego poczuć. – Skrzywiłam się lekko, zerkając w bok w poszukiwaniu krzesła.

    – Od ostatniego razu zmieniliśmy pościel dwa razy, Liss. – Chłopak pokręcił głową. – Zanim jednak usiądziesz, zdejmij płaszcz i bluzkę, a jeśli spodnie mają wysoki stan, to opuść je.

    – Co masz zamiar zrobić, hm? – Niepewnie odpięłam klamrę i czarny aksamit upadł na ziemię, tworząc wokół czarny okrąg.

    – To chyba oczywiste, opatrzę cię. Ciało masz tylko jedno i chyba chcesz, aby wyglądało dobrze. – Wyprostował się z apteczką w ręku. Zdjęłam w tym czasie koszulę i usiadłam wyprostowana we wskazanym miejscu.

    Miał rację, wyglądało okropnie. Rana powinna się już zasklepić, ponieważ została zadana nożem, nie drewnem. Coś tu nie pasowało. Brakowało mi jakiejś podpowiedzi, aby wszystko połączyć w jedną całość.

    – Nie ruszaj się. I nie wciągaj brzucha – dodał.

    – Nie wciągam, on taki jest zawsze.

    – Wyglądasz jak anorektyczka, wiesz? – Wziął wacik nasączony dziwnym płynem, którego ani nazwy, ani zapachu nie miałam przyjemności wcześniej poznać, i przemywał nim rozcięcie, przy okazji pozbywając się krwi dookoła. – To nie jest przyjacielska wizyta, co?

    – Czy ja kiedykolwiek składałam przyjacielskie wizyty? – Uniosłam prawą brew i powstrzymałam się od parsknięcia śmiechem.

    – Mogłaś się zmienić dzięki temu chłopcu – stwierdził. Wyjął teraz buteleczkę wody utlenionej. – Wygląda na sympatycznego.

    – Nikt i nic mnie nie zmieni.

    – River cię zmieniła – napomknął, przykładając do rany mokrą chusteczkę. Zaczęła się pienić. – Nie została zadana zwykłym ostrzem. Było srebrne i polane wodą święconą z dodatkiem soli.

    – Woda święcona nie jest tak naprawdę święcona – mruknęłam. – To tylko woda...

    - To dlaczego rani wszystkich nieprawdziwych?

    – Bo dodają do niej sól, geniuszu. Przed chwilą sam to powiedziałeś. Rana z solą goi się wolniej.

    Bez słowa chwycił za bandaż i dokładnie owinął mi nim brzuch. Nie bałam się siedzieć w samym staniku przy Julu, bo on całkiem ignorował fakt, że mam piersi. Tak to jest, kiedy zaprzyjaźnisz się z gejem. Nieważne kim jesteś ani jak wyglądasz - on i tak będzie widział w tobie człowieka. I to chyba jedna z wielu przyczyn, dla których wybrałam jego.

    – Julian, dzieje się coś złego – wyznałam. – Dwaj Łowcy zaatakowali mnie na środku ulicy w biały dzień. Zabiłam ich, mimo to żaden przechodzień nie zwrócił na to uwagi. Ludzie w Paryżu są jak zahipnotyzowani, idą i nas nie widzą.

    – Może nie chcą widzieć? – rzucił blondyn. – Gotowe, teraz powinno goić się szybciej. – Zamknął apteczkę i odłożył ją na miejsce.

    – Pokażę ci coś. – Nachyliłam się do płaszcza, a wtedy syknęłam z bólu. Czułam się tak, jakby w środku umieszczono mi metalowy pręt. Mógłby być to nawet ten, którym chciałam posłużyć się do zabicia Łowców.

    Jul nie usłyszał jednak nic, ponieważ w tej samej chwili rozległo się wycie syreny oraz bicie dzwonów, skutecznie maskując wydawane jęki.