Rozdział XI

    Dzwonek nad drzwiami dał znać staruszce ze ladą, że przybył klient. Pani Flanky uśmiechnęła się w naszą stronę, pokazując nieskazitelnie białe zęby. Nie przypominała grubiutkich, miłych panów z ludzkich cukierni, którzy zachęcali dzieci do kupna lukrowych kotków czy piankowych króliczków. Pani Flanky nawet i bez tego zarabiała kupę pieniędzy.

      - Elisabeth! Długo cię nie było - zauważyła, układając ręce na ladzie. Bijące od niej ciepło przywodziło na myśl babcie gotujące niedzielny obiad czy piekące piernik na świąteczny stół. - Czyżby dieta? Chcesz się komuś przypodobać? - Zerknęła kątem oka na Key pochłoniętego przez cukrowe ozdoby.

      - A skądże. - Machnęłam ręką, pokazując kły. Urosły nieco od ostatniej wizyty. - Po prostu opuściłam na trochę Ash Dale.

    - To by wszystko wyjaśniało... - Zastukała palcami. - Ludzie z Rady zbierali informacje na twój temat.

    - Bo ktokolwiek cokolwiek o mnie wie - prychnęłam, kręcąc głową i mrużąc przy tym niebieskie oczy. - Oni się chyba nigdy nie nauczą.

    - Być może - zgodziła się ze mną, po czym cofnęła się o dwa kroki. - To co wam podać?

    - Dwa kilo czekoladowych ciastek, kilogram jakiś nadziewanych pierniczków, najlepiej białych, do tego tort truskawkowy z wystawy - wyliczyłam, wyjmując portfel z kieszeni płaszcza.

      - Już się robi. - Pani Flanky zniknęła za białymi drzwiami, a ja przeniosłam czujny wzrok na Key.      - To straszne - oznajmił.

      - Co takiego? - zapytałam zdziwiona, nie wiedząc, co ma namyśli. Założył kosmyk włosów za ucho.

      - Twój stosunek do tej kobiety, do Nicka, do Jula... - Wyprostował się i spojrzał prosto w moją niezmienną od lat twarz. - We Francji bił od ciebie chłód, nieważne jak bardzo lubiłaś daną osobę. Tu wszystko wygląda inaczej. To miasto robi z ciebie miękką, jednak wciąż trzymającą się jakoś całość. Ash Dale źle wpływa na wampiry. Nawet ten cały del Canto. Już dawno stracił swój autorytet.

      - Do czego dążysz...? - zaciekawiłam się, unosząc brew.

    - Dążę do tego, że choć tego nie chcę, powinnaś opuścić Ash Dale. To miejsce jest dziwnie idealne i muszę się dowiedzieć dlaczego.

      Bystre, niebiańskie oczy wpatrywały się we mnie wyczekująco, jakby szukając słowa potwierdzenia. Co miałam rzec? Tak, wyjadę? Nie, uznaliby to za ucieczkę. Musiałam tu zostać przynajmniej przez jakiś czas. I nie stracić wampirzego autorytetu. W porządku.

      - Coś jeszcze? - zapytała pani Flanky, wracając z pakunkami.

      - Lisa, mogę to wziąć? - Key wskazał palcem na cukrowego zająca.

      - Oczywiście, dla ciebie wszystko. - Było to jednocześnie odpowiedzią na poprzednie słowa i chłopak chyba to zrozumiał.

    Kiedy pani Flanky wręczyła blondynowi słodycz, od razu zaczął ją ssać i gryźć. Rozum chłopca nie potrafił zrozumieć, jakim cudem zrobiono z cukru taki wzór, w dodatku w odcieniach szarości.

      Zapłaciłam za zakupy, chwyciłam papierowe torby i opuściliśmy kawiarni. Mimo to wciąż czułam na sobie obcy wzrok analizujący każdy mój ruch.

      ***

    River właśnie jadła odgrzany w mikrofali obiad, kiedy zadzwonił telefon. Ospale podniosła się z krzesła i odebrała aparat, opierając się o szafkę.

      - Słucham - powiedziała bez entuzjazmu, zerkając w stronę żółtego ryżu.

    - Lisa wróciła.

    Te dwa słowa sprawiły, że w gardle kobiety stanęła gula. Ścisnęła  mocniej telefon, jej oddech stał się ciężki. Przed oczami widziała roześmianą twarz, różowe włosy okalające rumiane policzki, błękitne oczy zerkające na wszystkich z przyjaźnią. River tak bardzo kochała Lisę.

      - Gdzie ją ostatnio widziałaś? - zapytała, odwracając twarz w stronę okna, jakby mogła zobaczyć Lisę przechodzącą przez jezdnię. - Jak wyglądała? Co miała na sobie? Nadal ma czarne włosy? Widziałaś jej kły? Długie są? Czy była z kimś czy sama?

    River wymawiała kolejne pytania, nie ważąc na oddech, nie martwiąc się o coraz bardziej piskliwy głos. Wreszcie zamilkła i dyszała, próbując dać swoim płucom jak najwięcej tlenu.

      W słuchawce rozbrzmiał słodki, dziewczęcy śmiech. Wypełnił całą przestrzeń, a River znów wstrzymała oddech.

      - Julian i Nicodemus Fox - oznajmiła przeciągle, a następnie rozłączyła się, zostawiając ją samą z głuchym sygnałem.

      Jej Lisa tu jest. Wróciła i być może już zostanie. W końcu miała szansę, aby wprowadzić swój misterny plan w życie. Pracowała nad nim lata, szlifowała każdy szczegół, brała pod uwagę każdą ewentualność i w końcu udało jej się stworzyć coś niemożliwie trudnego do złamania. Plan idealny. Ze swoimi sojusznikami nie mogła przegrać. Nie tym razem. Umysł River w dniu, w którym dowiedziała się o nieśmiertelności Lisy, został zaprogramowany na dążenie tylko do jednego celu: znów przytulić jej Elisabeth, a nie wstrętnego potwora.

    Kobieta odłożyła słuchawkę, po czym powróciła do posiłku, lecz tym razem odgrzewane danie smakowało dwa razy lepiej.

      ***

    Patrzyłem na nią i widziałem miękką dziewczynę, która wcześniej dryfowała wewnątrz umysłu Lisy. Czyżby Ash Dale tak bardzo ją zmieniło? A może jednak podmieniono wampirzycę i tak naprawdę spacerowałem z podróbką, klonem? Nie wiedziałem, a każda spekulacja stawała się gorsza od poprzedniej. Bałem się uwierzyć osobie, która przygarnęła mnie i uratowała przed śmiercią.

      - Wiesz - zacząłem, nie mogąc znieść zawieszonej, gęstej ciszy między nami. - Chciałbym, abyś kiedyś mnie ugryzła - oświadczyłem jak gdyby nigdy nic, wsuwając dłonie do kieszeni. - Nie to, że od razu chciałbym być wampirem, tylko tak po prostu, żeby poczuć, jak to jest.

    Zatrzymałem się i obejrzałem na Lisę, która stała jak wmurowana. W jej błękitnozłotych czach malował się szok i głód. Doskonale widziałem ruch gardła - przełknęła ślinę, a potem na powrót wróciła jej zimna i tak bardzo przeze mnie uwielbiana maska obojętności. Wyszczerzyłem zęby na ten widok, lecz ta skwitowała to, przewracając oczami.

    Czułem, jak przez sekundę w moim umyśle znajduje się ktoś obcy. Tyle wystarczyło, by dziewczyna odnalazła intencje poprzedniej wypowiedzi. Natknęła się oczywiście również na kilka innych szczegółów, przez które po chwili zaczęła się dyskusja.

    - Naprawdę nie podoba ci się moje aktualne nastawienie na świata? - zapytała, ale w jej głosie, twarzy ani oczach nie wyczytałem niczego prócz obojętności. - Myślałam, że się ucieszysz.

    - Elisabeth, przyglądałem ci się przez niemal cztery lata. Widziałem głód, obserwowałem cię w chwilach bliskich szaleństwu. Kilka razy zdarzyło ci się wrócić we krwi, zwłaszcza na początku. Ruszałaś wtedy do łazienki, mierzwiąc tylko opuszkami moje jasne włosy. - Chciałem się przed nią otworzyć, aby i ona w końcu wyznała kilka swoich sekretów. - Czasami zapominałaś wyłączyć laptop, a wtedy sprawdzałem, co robiłaś. Byłem dumny ze sposobu, w jaki dobierasz swoje osoby, nawet jeśli rytuał nie należał do najbardziej humanitarnego. Bo ja lubiłem ten lód w oczach, lubiłem czuć twoją dominację, gdy przychodziłem kłaść się spać. Lubiłem, kiedy uśmiechałaś się tylko do mnie, a reszcie świata wystawiałaś środkowy palec. Traktowałaś mnie jak kogoś wyjątkowego, jak kogoś sobie naprawdę bliskiego, a teraz jestem jednym z wielu. Pokazujesz kły każdemu tylko nie mnie.

      Stała i przyglądała się, chyba nie wiedząc, jak zareagować. Zamrugała raz, potem drugi. W końcu otworzyła usta, ale jedyne, co się z nich wydobyło, to powietrze, którego i tak nie musiała wdychać. Pierwszy raz widziałem ją tak zaskoczoną.

    - Chcesz zobaczyć moje kły? - zapytała w końcu, a na jej twarz powrócił wyraz obojętności. Przymrużyła oczy. - Chcesz, bym cię ugryzła?

    - Tak - odpowiedziałem pewnie.

    To, co zrobiła w kolejnej chwili, zaskoczyło nawet mnie, a myślałem, że ją znam. Złapała mnie za nadgarstek, wyszeptała słowa potrzebne do łącznej teleportacji i po chwili znaleźliśmy się w pokoju, który zajmowałem. Zdziwiła mnie ta cisza w domu, choć zwykle gdy wracałem, Nick wyczuwał mój zapach i przychodził z pytaniem, czy aby nie jestem głodny.

      Lisa wyglądała na pewną siebie. Wiedziała, co chce zrobić. Nie wiedziałem, czy się cieszyć z tego faktu czy nie, uznałem jednak, iż lepsza wiedza niż działanie na ślepo.

      Wampirzyca złapała mnie w pasie i pociągnęła na łóżko tak, że siedziałem między jej nogami. Powinienem coś powiedzieć, lecz słowa nie chciały opuścić moich ust. Tylko policzki - ciepłe i czerwone - wyrażały mój stan. Poza tym ona i tak wyczuwała niemal wszystkie emocje.

      - Sam tego chciałeś - wyszeptała mi do ucha. - Nie musisz się bać, będzie dobrze.

      Zaledwie po kilku sekundach poczułem na szyi jej ciepły język. Wzdrygnąłem się, ale najbardziej zastanawiało mnie to, czy nie powinien być zimny - koniec końców Lisa nie żyła. Moje myśli zajęła jednak zupełnie nowa czynność. Czułem kły, który wysunęły się z dziąseł dziewczyny i zaczepiły o skórę. Po chwili już nie wiedziałem, czy podjąłem dobrą decyzję. Po cały moim ciele rozniosło się ciepło, a ja musiałem zagryźć wargi, by nie westchnąć. Kły wampirzycy wbiły się całe, a Lisa pociągnęła łyk. Wyczuwałem krew przepływającą z mojego ciała do jej ust.

      Było mi dobrze. Łaskotki opanowały całe ciało, zwłaszcza w miejscu, gdzie Lisa trzymała swoje dłonie, uniemożliwiając mi ucieczkę. W sumie, wątpiłem, bym miał jakiekolwiek szanse na ucieczkę. Przecież Lisa w rzeczywistości była starszą...

    W tamtym momencie zamiast skupić się na istotnej rzeczy, zagryzłem wargi tak mocno, że prawie je rozgryzłem. Poczułem, jak do krwiobiegu dostaje się wampirzy jad. Starałem się nie wyglądać na osobę, którą rajcuje masochizm, ale jednak w znacznym stopniu się nie dało. Poza tym byłem niemal pewien, że Lisa wyczuwa wszystkie emocje tak, jak człowiek wyczuwa się zapach kurczaka lub frytek. Lecz wracając do jadu - okazał się tak nieprzyzwoicie ciepły i przyjemny, iż po prostu wstrzymywałem chęć westchnięcia, które mogłoby się z czasem przerobić w jęk.

      Lisa oderwała ode mnie kły, a ja - nieco zawiedziony - odwróciłem twarz w jej stronę. Widziałem dwa ostro zakończone, długie zęby. Spływała z nich krew, a następnie skapywała na brodę. Wyciągnąłem palec, wytarłem czerwoną ciecz, po czym go oblizałem.

    - Nie wiem, co w tym takiego wyjątkowego - odezwałem się sennie, mrużąc oczy. W ustach miałem tylko posmak metalu. - Krew jak krew.

      - Tak jak czekolada jak czekolada, co? - mruknęła, nie przejmując się szkarłatem tęczówek. Wyglądały co najmniej przerażająco, przyciągały jednak wzrok. - Smakujesz jak jakieś warzywo.

      - Ohohoho, to teraz awansowałem do poziomu sałaty, ciekawe. - Ziewnąłem. Za oknem powoli robiło się szaro. - Chcę spać.

      - Idź, wątpię, bym była w stanie teraz zasnąć. - Puściła mnie, a następnie jak małe dziecko ułożyła na łóżku (subtelnie próbując ukryć krew na rękawach koszuli). - Dobranoc, Key.

       Nie wiem, czy mi się wydawało, czy może naprawdę Lisa miała niepokojący wyraz twarzy, kiedy wymawiała moje imię. Czułem się nieco onieśmielony całą sytuacją, ale z drugiej strony byłem dumny, ponieważ dostałem, czego chciałem. A że nie tak wyobrażałem sobie całe zajście... Kogo to obchodzi?

    Odburknąłem jakieś „mhm”, a następnie odbiegłem w stronę Morfeusza, wyciągającego rękę, by wziąć mnie w swe senne objęcia. 

♥♥♥

Rozdział jedenasty. Zastanawiałam się, czy ugryźć Key teraz czy potem, ale musiałam dać jakieś ciekawe wydarzenie, inaczej nie mogłam. x""D Bo inaczej w rozdziale wiałoby nudą. 

Czeka ktoś na rozdziały?